Over de rijkdom van uniekheid, gebroken harde schillen, verbondenheid en nieuwe vriendschappen.

Al van jongs af aan vind ik het belangrijk om mensen rondom me te hebben.
Het liefst van alles zoveel mogelijk mensen met verschillende karakters.
Wat heerlijk ik het nog steeds vind om verrijkt te worden door de uniekheid van mensen.
Vrienden
Kennissen
Nieuwe kennissen die vrienden worden
Wat een rijkdom
De ene ken je van zien
De ander leer je beter kennen
Je verliest iemand uit het oog
Maar wat besef ik nu toch dat uit het oog allesbehalve uit het hart is

Mijn leven werd doorheen de jaren gevuld met veel mooie momenten maar ook met momenten van pijn, verdriet en leed. Maar dat zag men niet altijd aan mij.
Ik liet het niet altijd toe.
Ik bleef sterk.
Ik dacht dat ik bleef lachen.
Maar mijn kwetsbaarheid zat steeds verscholen onder een harde schil die ervoor zorgde dat mijn hart intact bleef.
Mijn helpende vacht gaf me warmte en kracht.
Laat mij iemand helpen en ik licht op. Als een klein lampje in een donkere kille nacht liet het mijn negatieve gevoelens verdwijnen.
Maar ze verdwenen niet echt. Ze kropen diep tot in mijn kern en ik ging gewoon door.
De mensen die me echt kennen, weten dat.

Mijn kinderen verzorgen, stond vast geprogrammeerd binnen mijn beeld van moederschap. Dat die zorg zich zou uitbreiden naar de zorg voor een zwaar ziek kind, had ik nog niet eens willen denken.
Gruwelijk.
Maar jammer genoeg de bittere realiteit.
Je strijdt, ondergaat, valt, leert opstaan, gaat door, ondergaat opnieuw en plots zit je in een rollercoaster van gebeurtenissen en emoties.

De controle is iets dat mijn leeuwenhart niet graag verliest binnen dit hele gebeuren.
Binnen de verschillende rollen die ik opneem, zijn er voortdurend contradicties die het niet altijd even gemakkelijk maken.
En dan besloot het lot dat het tij ineens moest keren.
Ik moest hulp aanvaarden van anderen want alleen kon ik dit niet meer waarmaken.
Mijn harde schil brak en ik liet het toe. Ik liet mijn kwetsbaarheid naar buiten komen en liet mijn wapens even rusten zodat andere mensen omhoog konden rijzen om ons te helpen.
‍
‍Wow
Intens
Dit gevoel

Zoveel mensen rondom ons.
Zichtbaar en onzichtbaar maar ze zijn er.
Het bracht me veiligheid en licht in deze donkere kille nacht.
Alsof er een onzichtbare draad van verbondenheid verscheen tussen al deze helpende unieke personen.
Een verbondenheid die me gedragen deed voelen en ik besefte plots dat ik me nog nooit zo gedragen heb gevoeld in jaren.
Ofwel liet ik het niet toe.
Ik omarmde het “me laten helpen” terwijl een ander de touwtjes in handen nam.
Er ontstond een kracht die ik enkel kan proberen te omschrijven als een samenzijn tussen mensen die zelfs in de grootste stilte konden begrijpen wat ik voelde.
En ik voelde me plots niet meer alleen.
Men koos ervoor om ruimte te maken om samen te komen. In realtime maar ook in elkaars hart.
En zo werden de verschillende unieke persoonlijkheden binnen mijn leven een samenhorig geheel.
Ze vormden zichtbare en onzichtbare groepen en nieuwe vriendschappen ontstonden.
Ik kwam weer in contact met mensen die ik lang niet meer had gezien of gehoord.

Met zijn allen strevend naar hetzelfde doel: ons helpen.
Vol energie.
Strijdkracht.
Liefde
Vriendschap
Geborgenheid

Mijn lichaam voelde zich veilig om de controle te verliezen.
Ik voelde me gedragen ook al zou ik vallen.
Deze verbondenheid zorgt ervoor dat al deze mensen een deel uitmaken van mijn hart.
Van ons hart.
Zij vormen het licht die ons verder door deze strijd dragen.

Het lichtje voor Inez.

En ik zeg dank u. Opnieuw en opnieuw.
Ik kan het blijven zeggen.
Ik kan het blijven voelen.
De oneindig diepe dankbaarheid.

‍